Τόπος
Οι πρώτοι λεμονόκηποι φυτεύτηκαν ανάμεσα στον 10ο και 12ο αιώνα στα παράκτια εδάφη ανάμεσα στο Positano και την Cetara σε «πλατείες» συχνά περιφραγμένες από προστατευτικά τοιχία.
Η καλλιέργεια τους άλλαξε τη φυσιογνωμία του τοπίου παρέχοντας στην ακτή εκείνη την όψη και εκείνα τα χρώματα που τις έχουν χαρίσει μια αναγνωρίσιμη τοποθεσία στον κόσμο.
Οι πεζούλες αρδεύονταν μέσω δικτύου ακάλυπτων τοιχοποιημένων καναλιών που τροφοδοτούσαν τις «δεξαμενές» (peschiere), μεγάλες στέρνες οικοδομημένες στις γεωργικές εκτάσεις.
Οι τεχνικές καλλιέργειας παρέμειναν αμετάβλητες, τα φυτά αναπτύσσονται σε μια φυσικά στρογγυλεμένη μορφή. Τα δέντρα στηρίζονται με σκαλωσιές από ξύλο καστανιάς που κατασκευάζονται με κάθετες ή οριζόντιες πασσαλώσεις, επάνω στις οποίες κάθε εποχή τοποθετούνται ειδικά καλύμματα που λειτουργούν όχι μόνο ως προστατευτικό μέσο κατά των δυσμενών ατμοσφαιρικών συνθηκών αλλά και ως μια μέθοδος καθυστέρησης της ωρίμανσης των φρούτων.
Mέχρι σήμερα, οι φυτείες λεμονιών πραγματοποιούνται σε τυπικές αναβαθμίδες περιστοιχισμένες από τοίχους αντιστήριξης.
Πριν από κάποια χρόνια, το λεμόνι της παράκτιας περιοχής απέκτησε την υψηλού κύρους αναγνώριση ΠΓΕ (IGP) ποιότητας και τυπικότητας.
Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα καταχώρησε στο μητρώο των Προστατευόμενων Γεωγραφικών Ενδείξεων (ΠΓΕ) τα λεμόνια που παράγονται στα εδάφη των κοινοτήτων Atrani, Amalfi, Cetara, Conca dei Marini, Furore, Maiori, Minori, Positano, Praiano, Ravello, Scala, Tramonti και Vietri sul Mare. Η οριοθετημένη αυτή περιοχή είναι γνωστή διεθνώς ως Ακτή του Αμάλφι. Αυτός ο κανονισμός επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια από μεταγενέστερο της Επιτροπής υπ’ αριθ. 1356/2001.
